<<< terug naar:
Home-page>>
Meer informatie
over mijn honden:
(klik op betreffende hond)
DE START!
.jpg)
Joep op de wedstrijd 10-05-09
KC Kennemerland ( foto: Jeroen Mulder)
Ik ben
in 1996 gestart met training agility (behendigheid) met mijn hond Cindy (zij was toen 5 jaar oud) dit n.a.v.
het t.v- programma “Natte Neuzen”. Ik was direct laaiend
enthousiast.
Ik had al wat ervaring met hondentraining omdat ik zelf mijn honden
opleid om mij hulp
te bieden zoals dingen pakken en oprapen,kleding helpen uittrekken (
zoals jas, schoenen en sokken) deuren
openen en sluiten, meegaan in winkels
en rolstoeltaxi.
Na veel trainen in de gewone groepen behaalden wij de
behendigheidsdiploma’s en konden gaan deelnemen aan de
landelijke competitie georganiseerd door Cynophilia (Stichting
Gedrag, Gehoorzaamheid en Behendigheid).
Als enige deelneemster in
een rolstoel (destijds) ben ik enthousiast geaccepteerd als handler (begeleider
van de hond).
Cindy in een
een spel-parkoers genaamd "marmottenrace" met alleen tunnels
( zelfs eentje van 3 tunnels aan elkaar) en slurfen
|
Cindy op de wedstrijd waar
zij haar eerste en laatste "uitmuntend"haalde
(KC Zoys 06-09-1998) |
Cindy heeft op 06-09-1998 haar eerste " uitmuntend " gehaald,
maar dit was tevens haar laatste. Ze heeft alleen in de A-klasse
gelopen.
Cindy ging in 1999 met
" pensioen ", gestopt vanwege gezondheidsproblemen. |
Cindy is overleden op 13
juli 2004 aan een bottumor, na een geweldig hondenleven.
Zij heeft
tot 't laatste moment enthousiast gewerkt als hulphond.
Cindy heeft mij in de agility-sport gebracht, daar ben ik haar nog
steeds enorm dankbaar voor.......
Hartstikke bedankt Cindy!!
In 2002, in samenwerking met de
organisatie van de International Mix & Breed Championship Agility (IMCA),
wereldkampioenschap agility valide handlers, de ParAgility World Cup opgericht (PAWC),
wereldkampioenschap agility voor handlers met een beperking.
Lees meer hierover bovenaan deze pagina!
honden van links naar rechts: Joep, Joy en
Quita
Ik ben geboren met de
spierziekte A.M.C. en hierdoor op 30 jarige leeftijd afhankelijk
geworden van een elektrische rolstoel.
Een
probleem voor ons in deze sport is mijn snelheid en wendbaarheid als handler.
Mijn elektrische rolstoel is veel langzamer dan
de meeste snel rennende handlers. Ook zijn de buitenterreinen waar de wedstrijden
gehouden
worden niet altijd geschikt om met de rolstoel te kunnen rijden
en bij nat weer slecht begaanbaar. Op een tapijtmat in een hal gaat
het beter!
Doordat mijn honden mij hulp bieden, zijn zij erg alert
en blijven graag dicht bij mij in de buurt. Dit geeft ’n extra
“handicap” binnen de behendigheidsport.
Daarom is het erg belangrijk de hond van je weg te kunnen sturen en
deze zo zelfstandig mogelijk het parcours te kunnen laten lopen!
Dit vergt extra training, maar geeft het beoefenen van deze
sport voor ons ’n extra uitdaging!
Susan Rekveld
<<< terug naar:
Home-page>>>
Artikele n
(pers)
%20KOPIE.jpg)